ای بهار ار چی بهار پاریه...

چند سالی هست که بهار را به معنای واقعی اش تجربه نمی کنیم و از آن طراوت و سرسبزی و شکوفایی چیزی نمی بینیم و سال 87 هم اگرچه قرار بود سال نوآوری و شکوفایی باشد اما دست کم در طبیعتش نه نویی آورده شد و نه سبزه ای شکوفا شد. دشتها و تپه ها و کوهها بی ثمرتر از همیشه بودند و رنگ سبز روشنی که مخصوص این روزهای سال است به رنگی یشمی در آمده تا سال کهنه ناامیدی و پژمردگیش را برای سال نو به ارث بگذارد. بهار این چند سال انگار بازتابی از خودمان و احوالمان هم بود. به همان اندازه که خودمان خموده و سرخورده و بی طراوت بودیم او هم رنگ باخته و بی نشاط بود. انگار این رکود و رخوت از سیاست و فرهنگ و اقتصادمان به طبیعتمان هم سرایت کرده و آنجا خودش را نشان داده. انگار بین سیاستمان که عین دیانتمان است پیوندی و ارتباطی وجود دارد. طبیعتمان عین سیاستمان عین دیانتمان شده تا گل طبیعت به سبزه ایمان آراسته شود. تا خشکسالی طبیعت را به گناهکاری خودمان ربط دهیم و هی به فکر تقویت ایمانهامان بیوفتیم. تا با موسیقی گوش ندادن و نرقصیدن و نخندیدن و زکات دادن بتوانیم بلکه درهای رحمت الهی را باز کنیم.
سال آینده اما ارتباط طبیعتمان با سیاستمان بیشتر هم می شود ، نمی دانم نتیجه مهمترین اتفاق سیاسیش که انتخابات است چه خواهد بود اما با رویدادهایی که امروز می بینیم نکویی سال را از همین حالا از بهارش می توان دریافت. از بهار سال 88 می توان فهمید وضعیت مملکتی را که کاندیداهای رئیس جمهوریش نه برنامه ای دارند نه هدفی و نه حزب و گروه مشخصی. از همین حالا رایحه خوش خدمت از چمنزار سیاست به مشام می رسد آن جایی که کاندیداهایش به هم تعارف می کنند و با هم لج می کنند . نه عُرضه ای برای برنامه دادن دارند نه برنامه ای برای عَرضه کردن. نه در بودنشان تا حالا خیری بود و نه در نبودنهای طولانیشان...