این روزهای غریب...

مثل شطرنج بازی که از ترس باختن از مسابقه طفره می رود ، این روزها ترس عجیبی از نوشتن و کشیدن پیدا کرده ام. این احساس البته احساس تازه ای نیست و ماهها و سالهاست که مثل وزنه ای به دستم آویزان است و نمی گذارد دستم به راحتی روی کاغذ بلغزد. در آنچه که پشت سر گذاشته ام پیروزی بزرگی نصیبم نشده که این روزها ترس از دست دادنش نگرانم کند اما باز چنین حسی دست از سرم برنمی دارد. بد جوری به هم ریخته ام و دارم خودم را می کـُشم که این متن را طوری بنویسم تا شما بتوانید از آن سر در بیاورید. شباهت عجیبی به مایلی کهن پیدا کرده ام این روزها. می دانم که باخته ام اما نه می خواهم که بپذیرم و نه می شود که نپذیرم. جریان سیال ذهنم مثل اسب چموشی شده که افسار به دهن نمی گیرد. وقتی کلمه ها از توی ذهنم روی کاغذ می آیند ، این آنها هستند که مرا کنترل می کنند و به دنبال خودشان می برند. روی کاغذ پخش و پلا می شوند و از جایی که من نمی خواهم سر در می آورند. نمونه روشنش همین مطلبی است که دارم می نویسم. نه می دانم چرا و نه می دانم چطور آن را می نویسم. شاید فقط دوستانی که این روزها تلفنشان را جواب نمی دهم بفهمند که چه مرگم شده. بچه هایی که دلم برای دیدنشان تنگ شده اما از دیدنشان فرار می کنم. برای دوباره عاشق شدن هم خیلی دیر شده که بخواهم چنین حالتهایی را به آن نسبت بدهم. می دانم که این مطلب وصله ناجوری به تن این وبلاگ خواهد بود اما چه می شود کرد؟ این روزها بخشی از زندگی من هستند ، چه بخواهم چه نخواهم هستند و کاریش هم نمی شود کرد. این روزها وجود دارند ، زندگی می کنند ، نفس می کشند و مثل هوا در ششهایم جاری هستند.