پیش داوری

وقتی کارهایم برای دوسالانه هشتم با موضوع پول آماده شد قبل از این که آنها را داخل پاکت پستی بگذارم تصمیم گرفتم یک جلسه داوری به وسیله خودم و روی آثار خودم برگزار کنم. سه اثر مربوطه را روی میز گذاشتم و بر اساس آن معیارهایی که خودم گمان می کنم می توانند سنگ محکی برای تشخیص یک کار خوب از بد باشد ، به آنها دقت کردم. بگذارید در گفتن اینکه بخشی از معیارهای یک داور هنری همیشه سلیقه هست - و این یک امر پذیرفتنی هم هست - پیش دستی کنم اما نمی توان از یک سری معیار ثابت و روشن که بدون دانستن آنها صلاحیت داوری از یک هنرمند سلب می شود را نادیده گرفت. من به شخصه آثاری که درونمایه تلخ و روایتی خنده دار و گزنده دارند را در اولویت برتری های محتوایی قرار می دهم و آنها را به طنز واقعی نزدیکتر می بینم. بر همین اساس و با در نظر گرفتن سلیقه شخصی ، از میان سه اثر خودم اثر فوق را به عنوان کار بهتر – حتی در تمام دوران فعالیت هنری ام - انتخاب کردم ، زیرا موضوع تلخی را با قصه ای نیشدار نمایش داده است. ضمن احترام به نظر هیأت انتخاب آثار نمایشگاه دوسالانه هشتم خالی از لطف نیست که بگویم این اثر در اولین مرحله داوری از نظر ایشان مردود شد و دو اثر دیگر من به نمایشگاه راه یافت. جالبتر آن جاست که اثر سوم از نظر خودم که یک کار کمتر محتوایی و بیشتر کمیک بود علاوه بر حضور در نمایشگاه در کاتالوگ دوسالانه هم به چاپ رسید تا با این ترتیب فاصله بینش خودم با بینش یک داور را بسنجم! چندی بعد همین اثر را برای آیدین دوغان ترکیه فرستادم که آنجا دست کم برای حضور در نمایشگاه پذیرفته شد تا خوشبختانه مجبور نشوم در معیارهای هنری ام تجدید نظر کنم. آیا چنین فاصله ای را باید به حساب خستگی و عدم تمرکز داوران دوسالانه پس از قضاوت هزاران اثر بگذاریم؟
* اخیراً یکی از دوستان کاریکاتوریست با کمی تغییر در سوژه کاریکاتور فوق – که البته از کیفیت طنز تلخ موجود در اثر به مراتب هم کم کرده – کاریکاتوری کشیده که امیدوارم تا امروز آن را به دهها جشنواره داخلی وخارجی نفرستاده باشد!

(برای دریافت با کیفیت تر تصویر روی آن کلیک کنید)